Pstrągi potokowe to jedne z najpiękniejszych zwierząt stworzonych przez przyrodę. Kształt ciała i ubarwienie sprawiają, że do niezwykłych walorów łowieckich dochodzi jeszcze to „coś”… To „coś” różnie jest nazywane. Dla mnie jest jednym ze składników magii, która sprawia, że bardziej lubię łowić pstrągi ( ciut, ha, ha) od np. płoci. Nawet w bardzo kolorowym świecie ryb trudno jest znaleźć gatunek, który przewyższa potokowca w kombinacjach różnych zestawów barw. Zaczynając od barw jasnych i ciepłych, mamy tu do czynienia z odmianami bieli, perły i srebra. Następnie dochodzą wszelkie odmiany złota. Póżniej zaczynają się popisy żółci, która figlując z czerwienią tworzy wiele gatunków pomarańczowego. Czerwień nie trzyma się kurczowo jednego partnera i z niebieskim, na boku, tworzy fiolety. Niebieski lubi zimę i w lecie zastępuje go często zielony, który mieszając się z czerwienią zamienia się w miedż i brązy… No i na końcu do akcji wkracza czerń, która lubi ryby i u pstrąga przykleja się na bokach w postaci różnych plamek, a na grzbiecie podkład pokrywa grafitową narzutą. Natura malując pstrąga potokowego miała popsutą, chlapiącą, dyszę w aerografie. Z drugiej strony mamy środowisko, w którym żyje ryba i jego presję. Presja środowiska, to przeogromna siła, której moc jest trudna do oceny przez ludzką wyobrażnię. Powoli i bezustannie ulegają jej wszelkie organizmy. Są tak modelowane, aby mogły nadążyć za ciągle zmieniającymi się warunkami i tak się przystosować, aby móc żyć i się rozmnażać… Pierwotnym środowiskiem pstrąga jest dziki, wartki, dobrze natleniony górski potok. Woda płynąc z górskich zboczy wymywa żwir i toczy kamienie. To pierwszy stopień obróbki minerałów. Gdzieś hen daleko, w nizinnej rzece mikroskopijne ich drobiny są tej pracy ostatnim etapem. W domu, w którym mieszka pstrąg potokowy, podłogi mają wzór żwirowego dna, ściany kolory granitowo- bazaltowych urwisk zmieszanych z ciemnozielono brunatną barwą świerków i jodeł… Pod szaro-ciemno-niebieskim sufitem czasami i zwykle jaskrawo świeci Słońce. W tym domu od wieków wraz z nim mieszka jeszcze strzebla potokowa, śliz, głowacz i miętus. Jednak, w innych izbach… Strzebla lubi zielony wystrój pokojów, a śliz, głowacz i miętus w dzień śpią w niedostępnej sypialni okryci twardą kołdrą… Każde z tych zwierząt w maksymalnie możliwym stopniu upodobniło się kolorem do otoczenia swoich niszy ekologicznych… Strzebla do zatoczek z ubogą roślinnością przy wartkim nurcie ( perła, złoto, metaliczna zieleń, grafit itp. ), śliz do zamulonych kamieni przy nurcie ( perła, złoto, brązy, grafit itp.), miętus do wolnych od mułu kamieni z jądra nurtu ( perła, złoto, marmurkowe brązy, z reguły brak grafitu, itp.), głowacz do przy nurtowych i obrośniętych wodnym mchem głazów ( perła, złoto, odcienie zieleni, brązu i grafitu itp.). Na te rybki dość często poluje pstrąg potokowy. Rzeczą jasną i bezdyskusyjną jest zależność techniki polowania od bardzo wielu czynników m. in. od łatwości w pozyskaniu i dostępności do pokarmu, wielkości drapieżnika i jego indywidualnych doświadczeń… Czasem pstrągi atakują z zasadzki, czasem goniąc rybki w nurcie, czasem czekają w dołkach na spływający żer, czasem, czasem itp. W każdym bądź razie zauważyłem, że bez względu na technikę polowania ZAWSZE przybierają barwy otoczenia w maksymalnym stopniu kamuflując swoje istnienie. Intensywność barw i ich przystosowanie do otoczenia zależy jedynie od czasu potrzebnego na „przebranie się”, bo do kameleona jest mu dość daleko… Z tego powodu małe pstrążki zawsze mają pomarańczowe kropki, bo ich „odwaga” nie jest aż na tyle desperacka, aby zamienić swój „pokoik” na salon wielkiego pstrąga w jego paru metrowym apartamencie… A jak wygląda podłoga górskiej rzeczki? Tworzą ją najprzeróżniejsze minerały w najprzeróżniejszych kolorach… Każdy jeden kolor z tej palety Natura odcisnęła na pięknym ciele potokowca. Dzięki temu jest niewidoczny dla swoich WROGÓW, ale także i dla swoich OFIAR… Sprawiedliwość przyrody… Jeśli chodzi o powiązania „kropek kropka” z kolorem ikry, to mam mieszane uczucia… Natura potrafi zadziwiać ogromem pomysłowości, ale także tworzy dzieła przypadkowe. Czasem jest pijana, ha, ha… Wiele jej „pomysłów” nie przeszło… To są właśnie te mutacje… Albo się uda, albo nie… Natura wymyśla, a jej robotnica ( presja środowiska ) naprawia, modeluje, ulepsza… To takie mądre dziecko czasami pijanej matki… Złowiłem kilkanaście dużych samców potokowców, najczęściej z dołów ponad trzymetrowych i te ryby nie miały nawet śladu! pomarańczy na swoim ciele… We wszystkich porach roku, przed, w czasie i po tarle… Wynikałoby z tego, że pomarańczowa kropka jest jednym z elementów kamuflażu i jej początków zaistnienia należy szukać w genach, a dalszej bytności w cechach zewnętrznych środowiska lub zupełnym przypadku… Weżmy np. pstrągi amerykańskie (się masz Jerry, ha, ha…), które bez kropek (ale nie bez whisky) mogą żyć… Jednak ja, jak zwykle nigdy nie wyciągam radykalnych wniosków, bo „jest wiele rzeczy, które w pale się nie mieszczą” i możliwe jest także odwrócenie ról, a więc przystosowanie i wykorzystanie pewnej cechy do potrzeb… U człowieka z reguły jest odwrotnie : najpierw rodzi się potrzeba, a póżniej „koci się” cecha, która upodabnia go nieraz do małpy, ha, ha…