„Cierp ciało co żeś chciało” - tak najprościej można skwitować ostatnie tygodnie. Mam wrażenie, że czas leci jak poparzony. Tymczasem okazuje się, że między kolejnymi kulminacyjnymi punktami minęło zaledwie kilka dni. Williama już nie ma. Tak na dobrą sprawę, trudno stwierdzić czy jest, czy nie..William twardo postanowił pozostać wiernym swoim zasadom i nie wchodzić drugi raz w coś, co się dla Niego skończyło. Brawa dla tego Pana. Czasem można aż płakać z rozpaczy, by spotkać konkretną i zdecydowaną osobę. Jednak w tym wypadku... no liczyłam, że Pan William się złamie. No bo jeśli kochał.. Ja to widzę tak. Mogę się upić, przemyśleć sobie wszystko w stanie głupim do analiz, by mniej mnie bolało, nawymyślać sobie idiotyzmów, żeby łatwiej zlikwidować tęsknotę i powrócić do normalnego trybu życia, ale gdybym faktycznie kochała.. Nie miałoby dla mnie znaczenia to, że moja Lepsza Część musiała się przekonać po raz `enty` na własnej skórze, że wybór jakiego dokonała – szczególnie dobro względem kogoś ważniejszego niż osobisty tyłek było bardziej priorytetowe niż ja. Gdybym kochała, byłabym szczęśliwa, że ten Ktoś zmądrzał i ma szanse na lepsze życie. Byłabym dumna, że ostatecznie wybiera mnie, że mam zastępować rodzica, którym nie jestem. Najwidoczniej, tylko dla mnie wszystko może być tak proste.. Pewnego dnia obudziłam się koło Alana - ponieważ trwały spory kto ma spać w sypialni - i stwierdziłam, że to nie jest facet, koło którego chcę się budzić. Z resztą On też tylko kilka pierwszych dni wykazywał wszelakie chęci do współpracy. Tak samo głupie okazało się współżycie na stopie przyjaciół z Ex. Wszystko o kant dupy rozbić, mówiąc krótko. Najpierw przychodzi się wyżalić, po chwilach wojny i pokoju, przeprasza za zadawane cierpienia, płacze, później niemalże wchodzi do łóżka, po spędzonej razem nocy mówi, żeby potraktować to jak próbę dla nas, a 19 godzin później stwierdza, że żadnego powrotu, próby odbudowania związku nie ma. Z czasem staje się coraz bardziej chamski – nigdy tak nie czułam tego słowa jak dziś. Chamstwo samo w sobie jest straszne, kiedy naprawdę się go zazna. Coraz bardziej przegina, coraz częściej zachowuje się jak Pan i Władca, bo na Jego warunkach i w Jego mieszkaniu. Potrafił wystawić w kapciach za drzwi, kiedyś ograniczył się do `podniesienia ręki`, skończył na `podduszaniu`, a za liścia w twarz za obelgi, które były wyssane od początku do końca z palca stracił do mnie całkowity szacunek (bo dziwki w Jego mniemaniu zasługują na więcej - jak stwierdził). Już nie mam o czym pisać. Nie ma Lepszej Połówki, nie ma przyjaciela. Jedyne z czym się spotykam to z chamstwem, kretyńskimi historyjkami na swój temat i nieopisanymi żadnymi skalami złośliwościami. I jak tu kurwa nie palić. Jak normalnie żyć. I tak dziś doszłam do wniosku, że już dawno powinnam wylądować w psychiatryku, strasznie wjeżdża mi na psychikę. Policjant fachowo nazwał to znęcaniem się psychicznym. Już czuję pewne odchylenia. Trzeba mu parę rzeczy udowodnić, że się bardzo mylił.