🦥 Ptaki Z Czubami Na Głowie

Czubatka europejska (Parus cristatus) Długość ciała: 11-12 cmDrobna sikora wyróżniająca się zaostrzonym, czarno plamkowanym czubkiem. Na głowie niepowtarzalny, czarno-biały rysunek. Wierzch szarobrązowy, spód jest ptakiem pospolitym w borach, to jest mało znana, gdyż stale przebywa w koronach drzew iglastych, skąd dobiega jej dźwięczny trel „gjurrr". Czubatka europejska (Parus cristatus) Długość ciała: 11-12 cmDrobna sikora wyróżniająca się zaostrzonym, czarno plamkowanym czubkiem. Na głowie niepowtarzalny, czarno-biały rysunek. Wierzch szarobrązowy, spód jest ptakiem pospolitym w borach, to jest mało znana, gdyż stale przebywa w koronach drzew iglastych, skąd dobiega jej dźwięczny trel „gjurrr". Słowik rdzawy (Luscinia megarhynchos) Długość ciała: 16-18 cm. Oba gatunki słowików występujących w naszym kraju są do siebie bardzo podobne, a ich polskie nazwy dobrze odzwierciedlają różnice w odcieniu brązowego ubarwienia. Przez Polskę przebiega granica zasięgu obu gatunków: w zachodniej połowie kraju występuje słowik rdzawy, a we wschodniej słowik szary. Trznadel (Emberiza citrinella) Długość ciała: 16-18 cm. Ptak wielkości wróbla z długim ogonem. Głowa żółta z czarnym rysunkiem. Wierzch brązowy, ciemno plamkowany, kuper rdzawobrązowy. Spód żółty z brunatnym kreskowaniem i rdzawą przepaską na piersi. Samica mniej jaskrawa. Obok skowronka jest najpospolitszym ptakiem terenów otwartych. Pokląskwa (Saxicola rubetra) Długość ciała: 12-14 cm. Mniejsza od wróbla, o krępej sylwetce z krótkim ogonem. Wierzch ciała brunatny z białymi lusterkami u nasady skrzydeł. Głowa z brunatną maską podkreśloną od góry szeroką białą brwią i wąsem. Gardło i pierś rdzawopomarańczowe. Samica bardziej brązowa i plamkowana. Pokląskwę łatwo zauważyć, gdyż chętnie siada na szczycie krzaka lub wysokiej rośliny wśród łąk. Żuraw (Grus grus) Długość ciała: 105-130 cm. Ptak większy od bociana o popielatym ubarwieniu z czarną szyją i głową oraz białą szeroką brwią za okiem. Na ciemieniu czerwona plama. Z tyłu ciała zwisa pióropusz wydłużonych i wygiętych piór. W locie przypomina bociana, lecz różni się ubarwieniem i aktywnym sposobem lotu. Rokitniczka (Acrocephalus schoenobaenus) Długość ciała: 12-14 cm. Drobny ptak śpiewający, mniejszy i delikatniejszy od wróbla. Smukłe ciało rokitniczki jest ubarwione w odcieniach jasnego brązu. Najbardziej skontrastowana jest głowa, na której wyróżniają się biaława brew i czarno kreskowana czapeczka. Ciemne plamy na grzbiecie układają się w smugi. Spód ciała jednolicie beżowy. Żuraw (Grus grus) Długość ciała: 105-130 cm. Ptak większy od bociana o popielatym ubarwieniu z czarną szyją i głową oraz białą szeroką brwią za okiem. Na ciemieniu czerwona plama. Z tyłu ciała zwisa pióropusz wydłużonych i wygiętych piór. W locie przypomina bociana, lecz różni się ubarwieniem i aktywnym sposobem lotu. Kukułka (Cuculus canorus) Długość ciała: 32-38 cm. Ptak wielkości pustułki, o długim ogonie i zaostrzonych skrzydłach. Ubarwieniem przypomina krogulca, gdyż ma szary wierzch ciała i pierś oraz prążkowany brzuch. Samice występują w dwóch odmianach, z których jedna jest podobna do samca, a druga jest ubarwiona rdzawo. Kukułka słynie ze zwyczaju podrzucania swych jaj do gniazd drobnych ptaków wróblowych. Makolągwa (Carduelis cannabina) Długość ciała: 13-14 cmNieco mniejsza i delikatniejsza od wróbla. Samiec w szacie godowej wyróżnia się dużą czerwoną plamą na piersi i małą na czole. Głowa i szyja popielate. Grzbiet i pokrywy skrzydłowe ciepłobrązowe. Lotki czarniawe z białymi brzegami. Boki brzucha brązowe z ciemniejszymi plamkami. Samica pozbawiona czerwieni, bardziej brązowa. Gąsiorek (Lanius collurio) Długość ciała: 16-18 cm. Ptak większy od wróbla z dłuższym ogonem. Samiec jest łatwo rozpoznawalny po czarnej masce na popielatej głowie i rdzawobrązowym wierzchu ciała. Spód z beżowym nalotem. Ogon czarny z białymi skrajami u nasady. Samica o podobnym schemacie ubarwienia, ale mniej skontrastowana z łuskowanym wzorem na spodzie ciała. Sikora bogatka (Parus major) Długość ciała: 13-15 cm. Największa z naszych sikor, nieco mniejsza od wróbla. Głowa czarna z białymi policzkami, przez środek żółtej piersi i brzucha przebiega czarny pas. Bogatka wyróżnia się spośród innych ptaków wyjątkowo bogatym repertuarem głosów. mapa Zięba zwyczajna (Fringilla coelebs) Długość ciała: 14-16 cm. W wielobarwnym upierzeniu samca rzucają się w oczy dwa białe paski na skrzydłach, czerwonawy spód ciała i popielaty wierzch głowy. Samica oliwkowobrązowa, mało skontrastowana, ale również ma dwa pasy na skrzydłach. Jest jednym z najpospolitszych ptaków krajowych spotykanym niemalże we wszystkich typach zadrzewień. mapa Piegża (Sylvia curruca) Długość ciała: 13 cm. Skromnie ubarwiona pokrzewka. Wierzch ciała szarobrązowy. Głowa bardziej popielata z ciemnoszarymi pokrywami usznymi, tworzącymi słabo skontrastowaną maseczkę. Spód szarawopłowy, gardło białe. Lotki drugiego rzędu z jasnymi obrzeżaniami tworzącymi jaśniejsze pole na skrzydle. Występuje chętnie w osadach ludzkich, nawet w miastach, gdzie swą obecność ogłasza prostym, klekocącym śpiewem. mapa Pliszka siwa (Motacilla alba) Długość ciała: 18-20 cm. Wysmukły ptak z długim ogonem. Ubarwienie samca z wierzchu popielate z biało-czarnym rysunkiem na głowie i piersi a od spodu białe. Rysunek u samicy mniej skontrastowany. Pliszki siwe są mało płochliwe i chętnie trzymają się w pobliżu człowieka. Poruszając się charakterystycznie kiwają ogonem. mapa Pliszka siwa (Motacilla alba) Długość ciała: 18-20 cm. Wysmukły ptak z długim ogonem. Ubarwienie samca z wierzchu popielate z biało-czarnym rysunkiem na głowie i piersi a od spodu białe. Rysunek u samicy mniej skontrastowany. Pliszki siwe są mało płochliwe i chętnie trzymają się w pobliżu człowieka. Poruszając się charakterystycznie kiwają ogonem. mapa Szczygieł zwyczajny (Carduelis carduelis) Długość ciała: 12-14 cm. Jeden z najbarwniejszych naszych ptaków, mniejszy od wróbla. Obie płcie podobne do siebie. Na głowie skontrastowany czarno-biało-czerwony rysunek, grzbiet beżowy, skrzydła czarne z szerokim żółtym pasem przez środek, kuper biały, ogon czarny. Śpiew szczygła jest bardzo szczebiotliwy. Ptaki te najbardziej rzucają się w oczy jesienią i zimą, gdy żerują w dużych stadach na polach i ugorach. mapa Kowalik zwyczajny (Sitta europaea) Długość ciała: 13-15 cm. Krępy ptak wielkości wróbla z krótkim ogonem. Wierzch ciała popielaty, spód beżoworudawy. Przez oko przebiega czarny pasek sięgający aż do karku. Dziób mocny, dłutowaty. Kowalik jest jedynym naszym ptakiem, który chodzi po pniu i gałęziach głową w dół. Sam nie wykuwa dziupli, lecz potrafi zmniejszać średnicę zbyt dużego otworu wejściowego oblepiając go gliną. mapa Szpak (Sturnus vulgaris) Długość ciała: 21-23 cm. Pospolity, czarno ubarwiony ptak o lśniącym upierzeniu z żółtym dziobem. W upierzeniu spoczynkowym całe ciało upstrzone białymi plamkami. Młody ptak szarobrunatny. Jest uzdolnionym śpiewakiem, który potrafi naśladować śpiew innych gatunków ptaków. Jest wszędobylski i świetnie przystosował się do życia w mieście. mapa Kos (samica) (Turdus merula) Długość ciała: 24-27 cm. Czarno ubarwiony ptak ze stosunkowo długim ogonem (co odróżnia go od szpaka) i pomarańczowym dziobem. Samica brunatna, plamkowana od spodu. Kos był pierwotnie ptakiem typowo leśnym, a obecnie występuje licznie w różnych środowiskach, także w zieleni miejskiej, parkach, ogródkach działkowych i dzielnicach willowych. mapa Kowalik zwyczajny (Sitta europaea) Długość ciała: 13-15 cm. Krępy ptak wielkości wróbla z krótkim ogonem. Wierzch ciała popielaty, spód beżoworudawy. Przez oko przebiega czarny pasek sięgający aż do karku. Dziób mocny, dłutowaty. Kowalik jest jedynym naszym ptakiem, który chodzi po pniu i gałęziach głową w dół. Sam nie wykuwa dziupli, lecz potrafi zmniejszać średnicę zbyt dużego otworu wejściowego oblepiając go gliną. mapa Rudzik (Erithacus rubicola) Długość ciała: 13-14 cm. Jeden z najpospolitszych ptaków leśnych, choć mało znany z powodu dość skrytego trybu życia. Jest nieco mniejszy i delikatniejszy od wróbla. Rudzika łatwo rozpoznać po rdzawym przodzie ciała obejmującym twarz, gardło i pierś, ograniczonym po bokach szyi popielatym pasem. Wierzch ciała brunatny, brzuch szarawy. Zwykle przebywa na ziemi biegając w nieco wyprostowanej postawie. Jest jednym z najlepszych naszych śpiewaków. Jego śpiew jest bardzo urozmaicony, potoczysty, złożony z czystych dźwięków składających się na długą piosenkę. mapa Czajka (Vanellus vanellus) Długość ciała: 28-34 cm. Ptak wielkości gołębia o zielono połyskującym wierzchu ciała i białym spodzie z pomarańczowym podogoniem. Na głowie długi czub. Jeden z symboli nadchodzącej wiosny, gdyż przylatuje do kraju jako jeden z pierwszych gatunków ptaków. Również jako pierwszy zaczyna od nas odlatywać, gdyż już w czerwcu ptaki podejmują wędrówkę na pierzowiska. Tokuje nad miejscem lęgowym wykonując skomplikowane ewolucje w powietrzu. mapa Bekas kszyk (Gallinago gallinago) Ptak wielkości kosa. Ubarwienie maskujące, czarno-brązowo-szare ze skomplikowanym wzorem na poszczególnych piórach wierzchu ciała, który układa się w podłużne pasy. Na głowie rysunek złożony z równoległych brunatnych i płowych pasków. Pierś brunatno kreskowana, a brzuch po bokach prążkowany. Dziób długi, prosty, szary u nasady i czarny w części końcowej. Nogi dość krótkie, zielonkawoszare. Prowadzi skryty tryb życia i zwykle przebywa pod osłoną roślinności. W okresie godowym odbywa widowiskowe loty tokowe, wznosi się i opada, wydając przy tym beczący dźwięk powstający przy wibracji skrajnych sterówek. mapa Gołąb grzywacz (Columba palumbus) Długość ciała: 40-42 cm Duży gołąb, większy od gołębia miejskiego. Sylwetka wyróżnia się małą głową z wydatną piersią i długim ogonem. Ubarwienie popielatoniebieskie z białą plamą na bokach szyi i białymi pasami na wierzchu skrzydeł. Grzywacze będąc pierwotnie ptakami leśnymi, zasiedliły osiedla ludzkie i obecnie licznie występują w miejskich parkach i zadrzewieniach, a nawet gniazdują na pojedynczych drzewach. mapa Wróbel domowy (samica) (Passer domesticus) Powszechnie znany ptak ściśle związany z osadami ludzkimi i tylko wyjątkowo gniazduje poza nimi. Ubarwienie samca charakteryzuje się kasztanowatym karkiem, szarą czapką i czarnym gardłem. Wierzch ciała i ogon brązowe, kuper szary. Na skrzydle biały pasek. Samica szarobrunatna z wierzchu i szara od spodu. Wróbel jest prawdopodobnie najdłużej związanym z człowiekiem ptakiem. Uważa się, że skolonizował ludzkie osady przed kilkoma tysiącami lat. mapa Kawka zwyczajna (Corvus monedula) Długość ciała: 31-35 cm. Pospolity ptak wielkości gołębia. Ubarwienie łupkowoczarne. Na głowie czarna czapeczka i twarz, kark i boki szyi szare. Gniazduje pojedynczo lub kolonijnie w budynkach, zajmując wieże kościelne lub kominy lub dziuplach drzew w miejskich parkach. Szczególnie liczna jest w okresie zimowym, gdy do naszego kraju przybywają liczne ptaki ze wschodu i północy. Tworzy wówczas wielkie stada wraz z gawronami nocujące w wielu polskich miastach. mapa Sroka (Pica pica) Długość ciała: 40-48 cm. Powszechnie znany ptak krukowaty. Łatwo rozpoznawalna po smukłej sylwetce z długim schodkowatym ogonie i czarno-białym ubarwieniu. Skrzydła i ogon z metalicznym połyskiem. Sroka jest wszędobylska i łatwo adaptuje się do nowych warunków. Od niedawna stała się stałym składnikiem awifauny w wielu miastach i osadach, gdzie występuje obecnie nawet w najbardziej ruchliwych dzielnicach. mapa Bocian czarny (Ciconia nigra) Długość ciała: 95-100 cm Nieco mniejszy od bociana białego. Ubarwienie czarne z metalicznym połyskiem, brzuch biały. Dziób, naga skóra wokół oczu i nogi czerwone. W odróżnieniu od swego krewniaka bocian czarny uważany jest za skrytego ptaka leśnego, raczej unikającego kontaktów z człowiekiem. Ostatnio zmienia swe zwyczaje i zaczyna gnieździć się coraz bliżej osad ludzkich, nawet w niewielkich lasach. mapa Piecuszek (Phylloscopus trochilus) Długość ciała: 11-12 cm. Bardzo podobny do pierwiosnka, od którego różni się jasnobrązowymi nogami i bardziej wystającymi lotkami pierwszego rzędu. Ubarwienie wierzchu szarooliwkowe, spodu bladożółtawe, a brzuch biały. Na głowie wyraźna biaława brewka podkreślona ciemnym paskiem ocznym. Mimo tak wielkiego podobieństwa piecuszka do pierwiosnka są one łatwo rozpoznawalne po śpiewie, który jest zupełnie odmienny. Piecuszek śpiewa melodyjną, szczebiotliwą piosenkę z cichnącym zakończeniem. mapa Piegża (Sylvia curruca) Długość ciała: 13 cm. Skromnie ubarwiona pokrzewka. Wierzch ciała szarobrązowy. Głowa bardziej popielata z ciemnoszarymi pokrywami usznymi, tworzącymi słabo skontrastowaną maseczkę. Spód szarawopłowy, gardło białe. Lotki drugiego rzędu z jasnymi obrzeżaniami tworzącymi jaśniejsze pole na skrzydle. Występuje chętnie w osadach ludzkich, nawet w miastach, gdzie swą obecność ogłasza prostym, klekocącym śpiewem. mapa Pleszka zwyczajna (samiec) (Phoenicurus phoenicurus) Długość ciała: 14-15 cm. Pleszka jest podobna do kopciuszka, lecz pierś i brzuch rdzawe, boki głowy i gardło czarne, a na czole biała plama. Samica bardziej płowopomarańczowa od spodu niż samica kopciuszka. Podobnie jak on chętnie przebywa w pobliżu osad ludzkich, lecz preferuje zieleń miejską i wiejską a unika budynków. Nigdzie nie jest ptakiem licznym i mimo iż jest barwna nie rzuca się w oczy. mapa Mazurek (samiec) (Passer montanus) Długość ciała: 14-15 cm. Nieco drobniejszy od wróbla, do którego jest podobny. Różni się przede wszystkim ubarwieniem głowy, na której znajduje się lita brązowa czapeczka skontrastowana z białymi policzkami z czarną plamką po środku. Czarny śliniaczek na gardle krótki, nie rozciąga się na górę piersi jak u wróbla. Obie płci jednakowe. Choć występowanie mazurka jest silnie związane z osadami ludzkimi, to w przeciwieństwie do wróbla unika centrów dużych miast. mapa Wróbel domowy (samiec) (Passer domesticus) Powszechnie znany ptak ściśle związany z osadami ludzkimi i tylko wyjątkowo gniazduje poza nimi. Ubarwienie samca charakteryzuje się kasztanowatym karkiem, szarą czapką i czarnym gardłem. Wierzch ciała i ogon brązowe, kuper szary. Na skrzydle biały pasek. Samica szarobrunatna z wierzchu i szara od spodu. Wróbel jest prawdopodobnie najdłużej związanym z człowiekiem ptakiem. Uważa się, że skolonizował ludzkie osady przed kilkoma tysiącami lat. mapa Pustułka zwyczajna (Falco tinnunculus) Długość ciała: 32-35 cm. Niewielki sokół o smukłej sylwetce z długim ogonem. Samiec charakteryzuje się rdzawym ubarwieniem wierzchu ciała i beżowym nakrapianym spodem Głowa popielata, podobnie jak ogon zakończony czarnym pasem. Samica brązowa, gęsto plamkowana, z pręgowanym ogonem. Pustułka jest jedynym naszym ptakiem drapieżnym, który przystosował się do życia w warunkach miejskich. Wysokie budynki i wieże kościołów są dla niej odpowiednikiem skalnych ścian, na których pierwotnie gniazdowała. mapa Kwokacz (Tringa nebularia) Długość ciała: 31-37 cm Największy z naszych brodźców z długimi, oliwkowymi nogami i nieco zadartym dziobem. W szacie godowej szary wierzch ciała jest upstrzony czarnymi plamami układającymi się w pasy, spód nakrapiany plamkami i kreskami. W szacie spoczynkowej i młodocianej bardziej jednolicie szary z łuskowanym wzorem na wierzchu. mapa Czajka (Vanellus vanellus) Długość ciała: 28-34 cm. Ptak wielkości gołębia o zielono połyskującym wierzchu ciała i białym spodzie z pomarańczowym podogoniem. Na głowie długi czub. Jeden z symboli nadchodzącej wiosny, gdyż przylatuje do kraju jako jeden z pierwszych gatunków ptaków. Również jako pierwszy zaczyna od nas odlatywać, gdyż już w czerwcu ptaki podejmują wędrówkę na pierzowiska. Tokuje nad miejscem lęgowym wykonując skomplikowane ewolucje w powietrzu. mapa Bocian biały (Ciconia ciconia) Długość ciała: 100-115 cm. Powszechnie znany i lubiany ptak o białym upierzeniu z czarnymi lotkami oraz długimi czerwonymi nogami i dziobem. W Polsce zamieszkuje co czwarty bocian na świecie. Bociany budują jedne z największych gniazd mogących osiągać do 2 m wysokości i 1,5 m średnicy. Czasem gniazduje kolonijnie, natomiast rzadko z dala od osad ludzkich. mapa Cierniówka (Sylvia communis) Długość ciała: 13-14 cm. Mniejsza i delikatniejsza od wróbla. Upierzenie utrzymane w tonacji szarobeżowej z wyjątkiem rdzawej plamy na skrzydłach obejmującej lotki drugorzędowe i pokrywy skrzydłowe. Głowa popielata, gardło białe kontrastujące z bladoróżową piersią. Cieniówkę łatwo zauważyć, gdy śpiewa z wysoko położonego miejsca lub w krótkim locie tokowym. Zwykle przebywa jednak w gęstej krzaczastej roślinności, gdzie trudno ją wypatrzyć. mapa Czarnogłówka (Poecile montanus) Długość ciała: 11-12 cm Niewielka sikora podobna do sikory ubogiej o dużej głowie i grubej szyi. Różni się od niej matowoczarną czapeczką sięgającą dalej na kark, dłuższym i szerszym krawacikiem, płowymi bokami ciała i jasną wstawką na skrzydłach utworzona przez jasne brzegi lotek 2. rzędu. Śpiew również podobny do sikory ubogiej ale znacznie wolniejszy. mapa Sójka (Garrulus glandarius) Długość ciała: 32-36 cm. Ptak wielkości kawki o beżowobrązowym upierzeniu. Jej ozdobą są błękitne, prążkowane pióra na czarnych skrzydłach. W locie ma charakterystyczną sylwetkę z zaokrąglonymi skrzydłami, białym kuprem i czarnym ogonem. Sójka pełni funkcję "strażnika lasu" alarmując przy byle okazji wrzaskliwych głosem. Lata pozornie nieporadnym, chwiejnym lotem z nierównomiernymi uderzeniami skrzydeł. Mimo to w latach nieurodzaju żołędzi sójki podejmują inwazyjne migracje i wówczas można spotkać przelatujące luźne stada tych ptaków. mapa Sójka (Garrulus glandarius) Długość ciała: 32-36 cm. Ptak wielkości kawki o beżowobrązowym upierzeniu. Jej ozdobą są błękitne, prążkowane pióra na czarnych skrzydłach. W locie ma charakterystyczną sylwetkę z zaokrąglonymi skrzydłami, białym kuprem i czarnym ogonem. Sójka pełni funkcję "strażnika lasu" alarmując przy byle okazji wrzaskliwych głosem. Lata pozornie nieporadnym, chwiejnym lotem z nierównomiernymi uderzeniami skrzydeł. Mimo to w latach nieurodzaju żołędzi sójki podejmują inwazyjne migracje i wówczas można spotkać przelatujące luźne stada tych ptaków. mapa Sójka (Garrulus glandarius) Długość ciała: 32-36 cm. Ptak wielkości kawki o beżowobrązowym upierzeniu. Jej ozdobą są błękitne, prążkowane pióra na czarnych skrzydłach. W locie ma charakterystyczną sylwetkę z zaokrąglonymi skrzydłami, białym kuprem i czarnym ogonem. Sójka pełni funkcję "strażnika lasu" alarmując przy byle okazji wrzaskliwych głosem. Lata pozornie nieporadnym, chwiejnym lotem z nierównomiernymi uderzeniami skrzydeł. Mimo to w latach nieurodzaju żołędzi sójki podejmują inwazyjne migracje i wówczas można spotkać przelatujące luźne stada tych ptaków. mapa Grubodziób (Coccothraustes coccothraustes) Długość ciała: 16-18 cm. Masywny ptak z dużą głową, krótką szyją i ogonem, większy od wróbla. Dziób masywny i mocny. Ubarwienie beżowobrązowe z czarnym przodem twarzy, szarym karkiem, brązowym grzbietem. Na skrzydle białobeżowy pas, a koniec ogona biały. Obdarzony wyjątkowo mocnym dziobem potrafi wyłuskiwać pestki z owoców, które miażdży dziobem. W porze lęgowej jest ptakiem leśnym przebywającym w koronach drzew, gdzie trudno go dojrzeć, a jesienią i zimą pojawia się w stadach na bardziej otwartych terenach, żerując często na ziemi. mapa Żuraw zwyczajny (Grus grus) Długość ciała: 105-130 cm. Ptak większy od bociana o popielatym ubarwieniu z czarną szyją i głową oraz białą szeroką brwią za okiem. Na ciemieniu czerwona plama. Z tyłu ciała zwisa pióropusz wydłużonych i wygiętych piór. W locie przypomina bociana, lecz różni się ubarwieniem i aktywnym sposobem lotu. Żuraw będąc do niedawna ptakiem skrytym i wymagającym odludnych siedlisk, ostatnio kolonizuje tereny w pobliżu człowieka, co przyczynia się do znacznego wzrostu jego liczebności. mapa Czapla siwa (Ardea cinerea) Długość ciała: 90-105 cm. Ptak wielkości bociana o smukłej sylwetce z długą wygiętą szyją. Upierzenie popielate z wierzchu i białawe od spodu. Z tyłu głowy zwisa czarny czub, zaś z przodu szyi ma rząd czarnych plamek. Młoda czapla nie ma wyrazistego rysunku na głowie i szyi. W locie różni się od bociana lub żurawia esowato wygiętą szyją i łukowato wygiętymi skrzydłami. mapa Czapla siwa (Ardea cinerea) Długość ciała: 90-105 cm. Ptak wielkości bociana o smukłej sylwetce z długą wygiętą szyją. Upierzenie popielate z wierzchu i białawe od spodu. Z tyłu głowy zwisa czarny czub, zaś z przodu szyi ma rząd czarnych plamek. Młoda czapla nie ma wyrazistego rysunku na głowie i szyi. W locie różni się od bociana lub żurawia esowato wygiętą szyją i łukowato wygiętymi skrzydłami. mapa Kormoran zwyczajny (Phalacrocorax carbo) Długość ciała: 80-100 cm. Ptak wielkości gęsi o czarnym upierzeniu z miedzianym połyskiem na wierzchu. Dziób mocny, haczykowato zakończony. Na wiosnę ma białawe boki głowy i szyi oraz białe plamy u nasady nóg. Młode brunatne z jaśniejszym spodem ciała. Kormoran do niedawna był bardzo nielicznym ptakiem lęgowym w kraju, lecz od lat 80. XX wieku rozpoczęła się ekspansja i trwający do dzisiaj silny wzrost liczebności. Odpoczywając często suszy rozpostarte skrzydła, które namakają podczas nurkowania. mapa Sierpówka (Streptopelia decaocto) Długość ciała: 29-35 cm Niewielki gołąb o beżowoszarym ubarwieniu z półobrożą na szyi. Ogon biało-czarny od spodu. Sierpówka pojawiła się u nas dopiero w latach 40. ubiegłego wieku, po czym rozprzestrzeniła się szybko po całym kraju. Obecnie jest pospolitym ptakiem w osadach ludzkich. mapa Gołąb grzywacz (Columba palumbus) Długość ciała: 40-42 cm Duży gołąb, większy od gołębia miejskiego. Sylwetka wyróżnia się małą głową z wydatną piersią i długim ogonem. Ubarwienie popielatoniebieskie z białą plamą na bokach szyi i białymi pasami na wierzchu skrzydeł. Grzywacze będąc pierwotnie ptakami leśnymi, zasiedliły osiedla ludzkie i obecnie licznie występują w miejskich parkach i zadrzewieniach, a nawet gniazdują na pojedynczych drzewach. mapa Pustułka (Falco tinnunculus) Długość ciała: 32-35 cm. Niewielki sokół o smukłej sylwetce z długim ogonem. Samiec charakteryzuje się rdzawym ubarwieniem wierzchu ciała i beżowym nakrapianym spodem Głowa popielata, podobnie jak ogon zakończony czarnym pasem. Samica brązowa, gęsto plamkowana, z pręgowanym ogonem. Pustułka jest jedynym naszym ptakiem drapieżnym, który przystosował się do życia w warunkach miejskich. Wysokie budynki i wieże kościołów są dla niej odpowiednikiem skalnych ścian, na których pierwotnie gniazdowała. mapa Pustułka (Falco tinnunculus) Długość ciała: 32-35 cm. Niewielki sokół o smukłej sylwetce z długim ogonem. Samiec charakteryzuje się rdzawym ubarwieniem wierzchu ciała i beżowym nakrapianym spodem Głowa popielata, podobnie jak ogon zakończony czarnym pasem. Samica brązowa, gęsto plamkowana, z pręgowanym ogonem. Pustułka jest jedynym naszym ptakiem drapieżnym, który przystosował się do życia w warunkach miejskich. Wysokie budynki i wieże kościołów są dla niej odpowiednikiem skalnych ścian, na których pierwotnie gniazdowała. mapa Zniczek (Regulus ignicapilla) Długość ciała: 9-9,5 cm Wielkości mysikrólika, ale z bardziej skontrastowanym rysunkiem na głowie, złożonym z pomarańczowego paska ciemieniowego i szerokich, białych brwi podkreślonych czarnymi paskami ocznymi. Na bokach szyi ochrowożółte plamy. Oprócz ubarwienia różni się od mysikrólika śpiewem, który jest przyspieszającą zwrotką złożoną z powtarzanego „sisisisisisisi”. mapa Krzyżodziób świerkowy (Loxia curvirostra) Długość ciała: 16-18 cm. Ptak wielkości wróbla o masywnej sylwetce z duża głową i mocnym dziobem oraz krótkim ogonem. Ubarwienie dorosłego samca karminowoczerwone z wyjątkiem brązowych skrzydeł i ogona. Samica jest oliwkowobrązowa. Krzyżodziób świerkowy ma niezwykłe zwyczaje. Żywi się nasionami wydobywanymi z szyszek za pomocą dzioba o skrzyżowanych szczękach, którymi podważa szyszkowe łuski. Pora gniazdowania uzależniona jest od urodzaju szyszek i może on przystępować do lęgów nawet zimą. W latach nieurodzaju podejmuje koczownicze migracje przemieszczając się stadnie na znaczne odległości. mapa Dzięciołek (Dendrocopos minor) Długość ciała: 14-16 cm. Nasz najmniejszy gatunek dzięcioła, wielkości wróbla. Całe ubarwienie pstre. Wierzch ciała w poprzeczne pręgi, ogon czarny z białymi bocznymi sterówkami. Spód ciała kremowy, drobny kreskowany, bez czerwieni na podogoniu, co odróżnia go od innych pstrych dzięciołów. Samiec ma na głowie krótką czerwoną czapeczkę, której nie posiada samica. Dzięciołek jako najsłabszy gatunek dzięcioła preferuje drzewa o miękkim lub zbutwiałym drewnie, zarówno do żerowania, jak i wykuwania dziupli. Często penetruje cienkie gałęzie, które są omijane przez większe dzięcioły. mapa Gęś białoczelna (Anser albifrons) Długość ciała: 62-78 cm. Nieco mniejsza od gęsi zbożowej i gęgawy. Ubarwienie podobne do gęsi zbożowej, ale na czole biała plama wokół nasady dzioba, a na brzuchu czarne poprzeczne pasy o różnej grubości. Dziób różowy z białym paznokciem. Młode ptaki nie mają białej plamy na czole, a dziób jest ciemno przybrudzony. Zwykle tworzy wspólne stada z gęsiami zbożowymi mapa Czeczotka (Carduelis flammea) Długość ciała: 12-13 cm. Mniejsza od wróbla o krągłej sylwetce. Samiec w szacie godowej ma różową pierś i gardło oraz karminową plamę na czole. Ubarwienie brązowoszare z brunatnymi smugami na grzbiecie, kuper jaśniejszy, kreskowany. Na skrzydle dwa wąskie, białawe paseczki. Samica bez barwy różowej w upierzeniu. Dziób krótki, żółtawy. Co kilka lat w naszym kraju pojawi się wyjątkowo dużo czeczotek, które przybywają do nas z północy. Są towarzyskie i tworzą hałaśliwe, ruchliwe stada. mapa Bażant (samiec) (Phasianus colchicus) Długość ciała: 53-90 cm. Ptak wielkości kury o silnym dymorfizmie płciowym. Samiec jest bardzo ozdobny mając zielono połyskującą głowę, białą obrożę na szyi i rdzawo ubarwienie w łuskowany wzór. Ozdobą samca jest długi, pręgowany ogon, a na wiosną także czerwone płatki skórne po bokach głowy. Samica jest jasnobrązowa w ciemne plamy ze znacznie krótszym ogonem. Bażant jest elementem obcym w naszej awifaunie wprowadzonym w XVI wieku. Populacja jego jest ciągle podtrzymywana przez ptaki wsiedlane w celach łowieckich. mapa Bażant (samica) (Phasianus colchicus) Długość ciała: 53-90 cm. Ptak wielkości kury o silnym dymorfizmie płciowym. Samiec jest bardzo ozdobny mając zielono połyskującą głowę, białą obrożę na szyi i rdzawo ubarwienie w łuskowany wzór. Ozdobą samca jest długi, pręgowany ogon, a na wiosną także czerwone płatki skórne po bokach głowy. Samica jest jasnobrązowa w ciemne plamy ze znacznie krótszym ogonem. Bażant jest elementem obcym w naszej awifaunie wprowadzonym w XVI wieku. Populacja jego jest ciągle podtrzymywana przez ptaki wsiedlane w celach łowieckich. mapa Żuraw zwyczajny (Grus grus) Długość ciała: 105-130 cm. Ptak większy od bociana o popielatym ubarwieniu z czarną szyją i głową oraz białą szeroką brwią za okiem. Na ciemieniu czerwona plama. Z tyłu ciała zwisa pióropusz wydłużonych i wygiętych piór. W locie przypomina bociana, lecz różni się ubarwieniem i aktywnym sposobem lotu. Żuraw będąc do niedawna ptakiem skrytym i wymagającym odludnych siedlisk, ostatnio kolonizuje tereny w pobliżu człowieka, co przyczynia się do znacznego wzrostu jego liczebności. mapa Gęś gęgawa (Anser anser) Długość ciała: 75-90 cm. Duża gęś o szarobrunatnym ubarwieniu z różowymi nogami i dziobem. W locie ma jasnopopielate pokrywy skrzydeł, co odróżnia ją od przelotnej u nas gęsi zbożowej. Od niej wywodzą się gęsi domowe. Gęgawy tworzą pary na całe życie. Po lęgach odbywają pierzenie i wówczas wymieniają jednocześnie wszystkie lotki, tracąc zdolność do lotu .Więź rodzinna utrzymywana jest aż do wędrówki. mapa Kwiczoł (samiec) (Turdus pilaris) Długość ciała: 24-27 cm. Duży drozd, wielkością zbliżony do kosa. Wierzch ciała brązowy, głowa i kuper popielate, ogon czarny. Cały spód ciała gęsto plamkowaty na beżowym tle. Kwiczoły są aktywnymi, rzucającymi się w oczy i hałaśliwymi ptakami, odzywającymi się często czkającym głosem. Często gniazdują w luźnych koloniach na skrajach zadrzewień lub w parkach. Mają rzadki wśród ptaków śpiewających zwyczaj gromadnego atakowania i przeganiania intruzów, nawet znacznie większych od nich. Główną bronią jest ich własny kał, którym obryzgują wroga. Zimą kwiczoły skupiają się często w stada liczące po kilkaset osobników, obsiadające drzewa i krzewy z owocami. mapa Wrona (Corvus corone) Długość ciała: 44-49 cm. Ubarwienie popielate z czarną głową i piersią, skrzydłami i ogonem. Jest wszędobylskim ptakiem, który przystosował się do życia w miastach, gdzie korzysta z pokarmu na wysypiskach śmieci. Jest ptakiem towarzyskim i chętnie w okresie polęgowym przyłącza się do stad gawronów i kawek. mapa Wrona (Corvus corone) Długość ciała: 44-49 cm. Ubarwienie popielate z czarną głową i piersią, skrzydłami i ogonem. Jest wszędobylskim ptakiem, który przystosował się do życia w miastach, gdzie korzysta z pokarmu na wysypiskach śmieci. Jest ptakiem towarzyskim i chętnie w okresie polęgowym przyłącza się do stad gawronów i kawek. mapa Łyska (Fulica atra) Długość ciała: 36-38 cm. Ptak wielkości niedużej kaczki o łupkowoczarnym ubarwieniu. Dziób i tarczka zachodzącą na czoło białe. Choć z pozoru przypomina kaczkę, jej palce nie są spięte błonami, lecz mają płatkowate wyrostki po bokach. Łyska do niedawna była jednym z najliczniejszych ptaków wodnych, lecz ostatnio, na terenach zasiedlonych przez norkę amerykańską, znacznie obniżyła swą liczebność. mapa Nurogęś (Mergus merganser) Długość ciała: 58-66 cm. Większy od krzyżówki. Samiec jest biały z różowym nalotem, czarnym grzbietem i zielono połyskującą głową z grzywiastym czubem. Samica szara z brązową głową z rozczapierzonym czubem. Tak jak wszystkie gatunki traczy jest rybożerny, a jego długi, wąski, czerwony dziób z piłkowanymi brzegami służy do chwytania ryb podczas nurkowania. Gniazduje w dziuplach i różnego rodzaju otworach, co jest rzadkością wśród kaczek. mapa Krogulec (Accipiter nisus) Długość ciała: 28-38 cm. Mały ptak drapieżny o zaokrąglonych skrzydłach i długim, prosto ściętym ogonie. Samica krogulca niewiele ustępuje rozmiarami samcowi jastrzębia, do którego jest również podobna ubarwieniem, ale jest smuklejszej budowy. Samiec jest wielkości pustułki, ma rdzawo prążkowany spód ciała i niebieskoszary wierzch. Krogulce mimo swych niewielkich rozmiarów są postrachem drobnych ptaków, które potrafią chwytać nawet w gęstwinie gałęzi, a zimą polują w środku miast. mapa Bąk zwyczajny (Botaurus stellaris) Długość ciała: 70-80 cm Średniej wielkości czapla o krępej sylwetce. Ubarwienie brązowe i rdzawe, plamkowane, kreskowane i prążkowane brunatno. Nogi stosunkowo krótkie o długich palcach. Prowadzi bardzo skryty tryb życia spędzając większość czasu w szuwarach. Swoją obecność wiosną zdradza donośnym buczącym głosem słyszalnym nawet z odległości kilku kilometrów. W zagrożeniu wyciąga pionowo całe ciało stając słupka i zlewa się z otoczeniem, przez co staje się trudny do zauważenia nawet z bliska. mapa Kos (samiec) (Turdus merula) Długość ciała: 24-27 cm. Czarno ubarwiony ptak ze stosunkowo długim ogonem (co odróżnia go od szpaka) i pomarańczowym dziobem. Samica brunatna, plamkowana od spodu. Kos był pierwotnie ptakiem typowo leśnym, a obecnie występuje licznie w różnych środowiskach, także w zieleni miejskiej, parkach, ogródkach działkowych i dzielnicach willowych. mapa Modraszka zwyczajna (Parus caeruleus) Długość ciała: 11-12 cm. Zgrabny i ruchliwy ptak mniejszy od wróbla. Czapeczka na głowie niebieska otoczona białą obwódką, policzki białe a wokół nich biegnie ciemnoniebieski paseczek łączący się na karku. Skrzydła i ogon niebieskie, grzbiet oliwkowy, pierś i brzuch żółte. Często odzywa się dzwoniącymi trelami. Modraszka przebywa u nas przez cały rok, choć w rzeczywistości część ptaków odlatuje, a inne przybywają na zimę z północy i wschodu Europy. mapa Czyż zwyczajny (samiec) (Carduelis spinus) Drobny ptak, wyraźnie mniejszy i delikatniejszy od wróbla. Samiec z czarną czapeczką i plamka na gardle i szarymi policzkami. Reszta głowy, szyja i pierś żółte, brzuch biały, ciemno kreskowany. Kark i grzbiet zielonkawe, ciemno kreskowane. Na czarnym skrzydle dwa żółte paski i obrzeżenia lotek. Żółte również boki nasady ogona i kuper. Samica bez rysunku na głowie i znacznie mniej żółta. Jest ptakiem towarzyskim i w okresie pozalęgowym tworzy ruchliwe stada, które żerują na drzewach wyjadając nasiona w akrobatycznych pozach. mapa Kaczka krzyżówka (Anas platyrhynchus) Długość ciała: 50-63 cm. Powszechnie znany ptak wodny. Kaczor wyróżnia się zielono połyskującą głową i szyją oddzieloną od kasztanowatej piersi białą obrożą. Samica jest brunatno plamkowana. Hodowlane kaczki są udomowioną formą krzyżówki. Jest obok łabędzi niemego jedynym ptakiem wodnym, który przystosował się do życia na obszarach zurbanizowanych, tracąc przy tym obawę przed człowiekiem. Może gniazdować nawet na budynkach w zabudowie śródmiejskiej. mapa Bączek zwyczajny (Ixobrychus minutus) Długość ciała: 33-38 cm. Nasza najmniejsza czapla. Samiec bardziej skontrastowany niż samica z czarnym wierzchem głowy i grzbietem oraz płowopomarańczowym spodem ciała i wierzchem skrzydeł. Samica bardziej brązowa z kreskowanym rysunkiem na grzbiecie i spodzie ciała, a plamy na skrzydłach są ciemniejsze. Prowadzi skryty tryb życia i niechętnie pokazuje się na otwartej przestrzeni. Zaniepokojony wyciąga pionowo ciało i zamiera w bezruchu. mapa Perkoz dwuczuby (Podiceps cristatus) Długość ciała: 46-51 cm. Ptak wielkości kaczki ale o smuklejszej sylwetce z długą szyją i zaostrzonym dziobem. Łatwo rozpoznawalny po rdzawej kryzie na bokach głowy i czubie na głowie. Spód ciała biały, wierzch brunatny. W szacie spoczynkowej traci ozdobne pióra na głowie. Perkozy są pozbawione zupełnie ogona. Latają dobrze, choć czynią to niechętnie. Podczas toków para wykonuje rytualny taniec godowy polegający na stawaniu słupka naprzeciwko siebie i na potrząsaniu głowami. Pisklęta o paskowanym upierzeniu głowy i szyi są wożone na grzbiecie przez rodziców. mapa Głowienka (Aythya ferina) Długość ciała: 42-49 cm. Jedna z najliczniejszych lęgowych kaczek. Kaczor wyróżnia się popielatym ubarwieniem z brązową głową oraz czarną piersią i kuprem. Samica bardziej brązowawa. Dziób czarny z niebieskawą przepaską. Głowienka jest typowym przedstawicielem grążyc, czyli kaczek zdobywających większość swego pokarmu podczas nurkowania. Podczas gniazdowania w wysokim zagęszczeniu często samice podrzucają sobie wzajemnie jaja do gniazd. mapa Łabędź niemy (pisklę) (Cygnus olor) Długość ciała: 145-160 cm. Powszechnie znany, duży, biały ptak wodny z czerwonym dziobem i czarną naroślą nad nim. Młode przez pierwszy rok życia są brązowe, stopniowo bielejąc. Samiec osiąga ciężar do 11 kg będąc jednym najcięższych ptaków latających. Para łabędzi łączy się ze sobą na całe życie. Samiec bywa agresywny broniąc gniazda przed intruzami lub demonstrując swą siłę w imponującej postawie z uniesionymi niczym żagle skrzydłami. mapa Łabędź niemy (pisklę) (Cygnus olor) Długość ciała: 145-160 cm. Powszechnie znany, duży, biały ptak wodny z czerwonym dziobem i czarną naroślą nad nim. Młode przez pierwszy rok życia są brązowe, stopniowo bielejąc. Samiec osiąga ciężar do 11 kg będąc jednym najcięższych ptaków latających. Para łabędzi łączy się ze sobą na całe życie. Samiec bywa agresywny broniąc gniazda przed intruzami lub demonstrując swą siłę w imponującej postawie z uniesionymi niczym żagle skrzydłami. mapa Łyska z młodym (Fulica atra) Długość ciała: 36-38 cm. Ptak wielkości niedużej kaczki o łupkowoczarnym ubarwieniu. Dziób i tarczka zachodzącą na czoło białe. Choć z pozoru przypomina kaczkę, jej palce nie są spięte błonami, lecz mają płatkowate wyrostki po bokach. Łyska do niedawna była jednym z najliczniejszych ptaków wodnych, lecz ostatnio, na terenach zasiedlonych przez norkę amerykańską, znacznie obniżyła swą liczebność. mapa Rybitwa rzeczna (Sterna hirundo) Długość ciała: 32-35 cm. Ptak mniejszy od śmieszki, o smukłej sylwetce z długimi wąskimi skrzydłami i rozwidlonym ogonem. Ubarwienie białe z wyjątkiem popielatego wierzchu skrzydeł i grzbietu. Na głowie czarna czapeczka. Dziób krwistoczerwony z czarnym końcem. Doskonale lata i poluje rzucając się do wody z powietrza. Gniazduje kolonijnie w różnych środowiskach, zarówno na wybrzeżu, jak i nad wodami śródlądowymi, najchętniej w miejscach trudno dostępnych z lądu. mapa Maskonur (Fratercula arctica) Długość ciała: 28–34 cmŚredniej wielkości alka o niezwykłym dziobie. Sylwetka krępa z krótką szyją i dużą głową. Ubarwieni czarno–białe, boki głowy popielate. Dziób wysoki, bocznie spłaszczony, nasada szara, oddzielona żółtą linią od czerwonej części końcowej. W szacie spoczynkowej barwy na dziobie mniej intensywne. mapa Piecuszek (Phylloscopus trochilus) Długość ciała: 11-12 cm. Bardzo podobny do pierwiosnka, od którego różni się jasnobrązowymi nogami i bardziej wystającymi lotkami pierwszego rzędu. Ubarwienie wierzchu szarooliwkowe, spodu bladożółtawe, a brzuch biały. Na głowie wyraźna biaława brewka podkreślona ciemnym paskiem ocznym. Mimo tak wielkiego podobieństwa piecuszka do pierwiosnka są one łatwo rozpoznawalne po śpiewie, który jest zupełnie odmienny. Piecuszek śpiewa melodyjną, szczebiotliwą piosenkę z cichnącym zakończeniem. mapa Pliszka siwa z podlotem (Motacilla alba) Długość ciała: 18-20 cm. Wysmukły ptak z długim ogonem. Ubarwienie samca z wierzchu popielate z biało-czarnym rysunkiem na głowie i piersi a od spodu białe. Rysunek u samicy mniej skontrastowany. Pliszki siwe są mało płochliwe i chętnie trzymają się w pobliżu człowieka. Poruszając się charakterystycznie kiwają ogonem. mapa Bielik zwyczajny (Haliaaetus albicilla) Długość ciała: 80-90 cm Największy krajowy ptak drapieżny o rozpiętości skrzydeł sięgającej 240 cm. Dorosły ptak ubarwiony brunatno z rozjaśnioną głową i ramionami oraz krótkim, białym ogonem. Dziób żółty, potężny, a mocne nogi mają nieopierzone skoki. Młody jest brunatny o łaciatym upierzeniu z ciemnym dziobem i ogonem, które jaśnieją z wiekiem i osiągają ubarwienie dorosłych po 4-5 latach. Bieliki budują jedne z największych gniazd spośród wszystkich ptaków. Używane przez wiele lat gniazdo może przekraczać 2 m wysokości i osiągać ciężar nawet jednej tony. Dzięki ochronie miejsc gniazdowania bielik przestał być w naszym kraju rzadkością i jego liczebność systematycznie wzrasta. Miejsce obserwacji: Data obserwacji: 15-08-2018 Czapla biała (Egretta alba) Długość ciała: 85-100 cm. Ptak wielkości czapli siwej, ale o smuklejszej sylwetce z długą, esowato wygiętą szyją. Ubarwienie białe. W szacie godowej na grzbiecie wyrastają długie pióra ozdobne, dziób jest czarny a nogi czerwonawe. Ptaki nielęgowe i młode mają dziób żółty, a nogi żółtawobrązowe. Czapla biała, dawniej rzadka, wraz ze wzrostem europejskiej populacji stała się u nas regularnym gościem, zwłaszcza w okresie polęgowym, a w południowej Polsce tworzy jesienią znaczne koncentracje liczące nawet ponad sto osobników. mapa Czeczotka (Carduelis flammea) Długość ciała: 12-13 cm. Mniejsza od wróbla o krągłej sylwetce. Samiec w szacie godowej ma różową pierś i gardło oraz karminową plamę na czole. Ubarwienie brązowoszare z brunatnymi smugami na grzbiecie, kuper jaśniejszy, kreskowany. Na skrzydle dwa wąskie, białawe paseczki. Samica bez barwy różowej w upierzeniu. Dziób krótki, żółtawy. Co kilka lat w naszym kraju pojawi się wyjątkowo dużo czeczotek, które przybywają do nas z północy. Są towarzyskie i tworzą hałaśliwe, ruchliwe stada. mapa Bielik zwyczajny (Haliaaetus albicilla) Długość ciała: 80-90 cm Największy krajowy ptak drapieżny o rozpiętości skrzydeł sięgającej 240 cm. Dorosły ptak ubarwiony brunatno z rozjaśnioną głową i ramionami oraz krótkim, białym ogonem. Dziób żółty, potężny, a mocne nogi mają nieopierzone skoki. Młody jest brunatny o łaciatym upierzeniu z ciemnym dziobem i ogonem, które jaśnieją z wiekiem i osiągają ubarwienie dorosłych po 4-5 latach. Bieliki budują jedne z największych gniazd spośród wszystkich ptaków. Używane przez wiele lat gniazdo może przekraczać 2 m wysokości i osiągać ciężar nawet jednej tony. Dzięki ochronie miejsc gniazdowania bielik przestał być w naszym kraju rzadkością i jego liczebność systematycznie wzrasta. Miejsce obserwacji: Data obserwacji: 15-08-2018 Bielik zwyczajny (Haliaaetus albicilla) Długość ciała: 80-90 cm Największy krajowy ptak drapieżny o rozpiętości skrzydeł sięgającej 240 cm. Dorosły ptak ubarwiony brunatno z rozjaśnioną głową i ramionami oraz krótkim, białym ogonem. Dziób żółty, potężny, a mocne nogi mają nieopierzone skoki. Młody jest brunatny o łaciatym upierzeniu z ciemnym dziobem i ogonem, które jaśnieją z wiekiem i osiągają ubarwienie dorosłych po 4-5 latach. Bieliki budują jedne z największych gniazd spośród wszystkich ptaków. Używane przez wiele lat gniazdo może przekraczać 2 m wysokości i osiągać ciężar nawet jednej tony. Dzięki ochronie miejsc gniazdowania bielik przestał być w naszym kraju rzadkością i jego liczebność systematycznie wzrasta. Miejsce obserwacji: Data obserwacji: 15-08-2018 Bielik zwyczajny (Haliaaetus albicilla) Długość ciała: 80-90 cm Największy krajowy ptak drapieżny o rozpiętości skrzydeł sięgającej 240 cm. Dorosły ptak ubarwiony brunatno z rozjaśnioną głową i ramionami oraz krótkim, białym ogonem. Dziób żółty, potężny, a mocne nogi mają nieopierzone skoki. Młody jest brunatny o łaciatym upierzeniu z ciemnym dziobem i ogonem, które jaśnieją z wiekiem i osiągają ubarwienie dorosłych po 4-5 latach. Bieliki budują jedne z największych gniazd spośród wszystkich ptaków. Używane przez wiele lat gniazdo może przekraczać 2 m wysokości i osiągać ciężar nawet jednej tony. Dzięki ochronie miejsc gniazdowania bielik przestał być w naszym kraju rzadkością i jego liczebność systematycznie wzrasta. Miejsce obserwacji: Data obserwacji: 15-08-2018

Ta historia nie mieści się w głowie. Zabawna niespodzianka spotkała policjantów z Wielunia, którzy patrolowali jedną z tras nieopodal Częstochowy. Funkcjonariusze zatrzymali do kontroli pojazd, bowiem jego kierowca jechał z gołym torsem. Jak okazało się chwilę później, mężczyzna nie miał na sobie kompletnie żadnego odzienia.

Home ZwierzętaPtaki blocked zapytał(a) o 17:01 Jak się nazywa brązowy ptak z irokezem na głowie? większy od wróbla i ciemny chyba brązowy i wydaje taki fajny dźwięk w locie taki łiip łiip. Właśnie nie wiem czy to ten ptak czy szczygieł :) [LINK] to chyba on jak się nazywa? Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2011-09-18 17:04:50 0 ocen | na tak 0% 0 0 Odpowiedz Odpowiedzi EKSPERTAngel111 odpowiedział(a) o 18:59 Jest to jemiołuszka. Tutaj masz trochę o tym ptaku. [LINK] 0 0 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

Na całym świecie występuje 109 różnych gatunków kosów, podzielonych na 30 rodzajów. Tylko trzy gatunki kosów mają niebieskie głowy – w tym grakle zwyczajne, czarne oropendole i błyszczące krowy. Jednak wiele innych ptaków koloru czarnego ma na głowach charakterystyczne niebieskie pióra. W tym artykule omówiono 18 czarnych ptaków z niebieskimi głowami, Przeczytaj więcej

seba1234137d zapytał(a) o 18:30 Ma na głowie rdzawy ptak nazywa się... 0 ocen | na tak 0% 0 0 Odpowiedz Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 18:32 dudek ;) 1 0 nataliusiowata odpowiedział(a) o 08:38 dudek nawet się rymuje ;p 1 0 blocked odpowiedział(a) o 18:30 chyna dudek... ;p 0 1 ♥•Wikta•♥ odpowiedział(a) o 18:31 Wróblem domowy (nie jestem pewna) 0 2 Uważasz, że ktoś się myli? lub ^{chroniony ptak z czubkiem na głowie. czajka. ptak z rodziny siewkowatych z czubkiem długich piór na głowie. szpikulec. długi z ostrym czubkiem. SZPILKA. z łebkiem i ostrym czubkiem. CZAJKI. ptaki łąkowe z czubkiem na głowie.}

Kury nioski utrzymywane są w specyficznych warunkach. Klatki o dużej obsadzie, wilgotna ściółka i dostęp do niezabezpieczonych wybiegów mogą ułatwiać drogi rozprzestrzeniania się chorób o różnym podłożu. Najczęściej kury nioski mogą zapadać na choroby bakteryjne, wirusowe oraz pasożytnicze. Oto jak dostrzec objawy choroby oraz jak je leczyć oraz co ważniejsze jak im zapobiegać. Choroby bakteryjne Choroby bakteryjne są najczęstszymi, obok chorób wirusowych, przyczynami upadków drobiu. Choroby kur zaliczane do tej grupy to: tyfus kur, salmonelloza, pasteleroza, kolibakterioza, mykoplazmoza, mikotoksykozy i gruźlica. Znasz się na rolnictwie? >> Sprawdź swoją wiedzę w quizie o rolnictwie! Tyfus kur jest chorobą, która najczęściej pojawia się w pierwszych dniach nieśności stada na fermie. Do zachorowań tyfusem dochodzi poprzez kał, kurz, środki transportu, sprzęt, wodę, paszę, a także pracowników fermy, a bakterie wynikają do organizmu zwierząt bezpośrednio poprzez układ pokarmowy lub oddechowy. Między innymi dlatego, czynnikami sprzyjającymi rozwojowi choroby jest brak higieny i dezynfekcji kurnika, a także towarzyszący zwierzętom stres i utrzymywanie ich w systemie klatkowym. >>> Najlepsze pasze dla drobiu – jakie wybrać? Charakterystycznymi objawami choroby jest zmniejszenie ilości pobieranej paszy. Zwierzęta stają się osowiałe, a ich pióra nastroszone. Dzwonki i grzebień zmieniają swój kolor i stają się sine. Nieśności kur staje się mniejsza. Jajka znoszone przez chore nioski nie posiadają skorupki lub jest ona zakrawiona. W przypadku tyfusa śmiertelność w stadzie oscyluje na poziomie 10-15%. W przypadku stwierdzenia choroby, leczenie postępuje poprzez stosowanie chemioterapeutyków - wówczas liczba upadków maleje, ale terapia nie jest w pełni skuteczna. Profilaktyką w przypadku tej choroby jest stosowanie się do zasad higieny i przeprowadzanie dezynfekcji. Salmonelloza dostaje się do organizmu ptaka poprzez przewód pokarmowy - wodę, paszę lub odchody. Może znajdować się zarówno w mięsie, jak i w jajach spożywczych. Charakterystycznymi objawami tego schorzenia są ostre biegunki i mniejsza ilość zniesionych jaj. W przypadku kiedy patogeny przedostaną się z układu pokarmowego do rozrodczego, może dojść do poważnych schorzeń innych narządów - zapalenia jajnika, jajowodów oraz otrzewnej. Jeżeli biegunki nie będą leczone, mogą stać się przewlekłe, a to z kolei może powodować obniżenie pobrania paszy, odwodnienie organizmu, a nawet śmierć. Zapobieganie salmonellozie jest trudne z tego względu, że kury mogą być bezobjawowymi nosicielami. Preparatem zapobiegającym chorobie są szczepionki podawane za pośrednictwem wody, ale nie sprawdza się w stu procentach w przypadku kur nieśnych. Do grona chorób bakteryjnych zaliczana jest również wysoce zaraźliwa pastereloza, która bardzo często ma postać ostrą posocznicową, która cechuje się dużą zachorowalnością i śmiertelnością w stadzie. W przypadku pasterelozy większość objawów jest podobna jak w przypadku występowania innych chorób. Chore ptaki są osowiałe i mają nastroszone pióra. Ponadto pojawia się gorączka, charakterystyczny wypływ z nosa, sinawy kolor dzwonków, duszność i biegunka. Zdarza się jednak, że zwierzęta nie wykazują żadnych objawów choroby i padają nagle. Źródłem zakażenia są przede wszystkim chore ptaki, a konkretnie wydzielina z ich nosa i jamy ustnej oraz kał, które zawierają dużą ilość bakterii. Ptaki zarażają się zazwyczaj poprzez układ oddechowy lub uszkodzenia skórne. Rzadziej występują zakażenia przez układ pokarmowy. Zapobieganie pasterelozie podobnie jak w przypadku większości chorób bakteryjnych polega na zachowaniu zasad zoohigieny i dezynfekcji. Ważne jest, aby zabezpieczyć dostęp do zwierząt przed dzikimi ptakami, ponieważ mogą być one źródłem choroby. Szczepionki są stosowane tylko na określonych obszarach, na których wystąpiła pastereloza. Zazwyczaj podawane są chemioterapeutyki, ale często pojawiają się nawroty choroby (niewyleczeni nosiciele choroby). Kolibakterioza to kolejna choroba, która związana jest z występowaniem złych warunków środowiskowych i często towarzyszy innym chorobom takim jak zapalenie tchawicy, krtani oraz oskrzeli. W przypadku tej choroby kur, źródłem zakażenia zazwyczaj jest zawilgotniała ściółka, pasza i woda, aczkolwiek zwierzęta mogą również zarażać się między sobą drogą kropelkową. Objawy choroby sprowadzają się przede wszystkim do układu oddechowego. Pojawiają się duszności, kichanie oraz katar. U kur niosek pojawia się obrzęk około oczodołowy, zapalenie błony śluzowej nosa i spojówek. Podczas leczenia wykorzystywane są różnego rodzaju chemioterapeutyki. Jeśli jednak warunki środowiska, nie ulegną poprawie (szczególnie wentylacja i ściółka) to choroba będzie powracać. Zapobieganie kolibakteriozie polega na utrzymaniu higieny pomieszczeń fermy, klatek lub podłogi ze ściółką. Niedojady paszy powinny być codziennie usuwane, a poidła myte. Chorobą, która towarzyszy intensywnej produkcji drobiarskiej jest mykoplazmoza. Czynnikiem wywołującym infekcję są specyficzne patogeny nie posiadające ścian komórkowych, które mogą wnikać również do znoszonych jaj. Drobnoustroje powodujące chorobę przenoszone są pośrednio i bezpośrednio np. drogą oddechową - przez katar i kaszel. Niekorzystne warunki panujące na fermie - wilgoć, brak higieny i dezynfekcji pomieszczeń, sprzyjają rozwojowi choroby. Choroba pojawia się zazwyczaj, kiedy rozpoczynana jest produkcja nieśna. Patogeny atakują układ oddechowy, w wyniku czego dochodzi do zapalenia zatok oraz układu rozrodczego i zatok. Pojawia się wysięk z nosa i oczu oraz obrzęk okolicy oczodołów. U ptaków widoczna jest nerwowość i charakterystyczne potrząsanie głową. Próba leczenia zwierząt zazwyczaj nie przynosi skutecznych rezultatów. Mykoplazmoza to choroba, której łatwiej jest zapobiegać niż leczyć, dlatego stosuje się szczepionki i chemioterapeutyki. Mikotoksykozy to choroby ptaków wywołane mikotoksynami, metabolitami wtórnymi grzybów, które dostają się do organizmu ptaków poprzez spożytą, skażoną paszę. To, jaki układ zostanie zaatakowany przez chorobę, zależy od rodzaju spożytej toksyny, ilości, wieku ptaka i jego odporności. Zazwyczaj atakowany jest układ nerwowy, krążenia, pokarmowy i krwiotwórczy. Aflatoksyny i ochratoksyny są zazwyczaj czynnikami wywołującymi mikotoksykozy. Gruźlica to bardzo popularna choroba, która atakuje wszystkie gatunki ptaków. Jest to choroba, która znajduje się na liście zoonoz i podlegających obowiązkowi zgłaszania. Ma bardzo długi okres inkubacji. Bakteria dostaje się do organizmu zwierząt poprzez układ pokarmowy, a źródłem choroby są zainfekowane ptaki, które wydalają prątki gruźlicy z kałem, a te trafiają do paszy, wody oraz ściółki. Najlepszym sposobem nie dopuszczenia do rozwinięcia się choroby jest zabezpieczenie fermy przed dzikimi zwierzętami, dezynfekcja pomieszczeń oraz utrzymywanie w jednym pomieszczeniu zwierząt będących w podobnym wieku. Choroba objawia się przede wszystkim pogorszeniem kondycji zwierząt i ich aktywności. Dzwonki i grzebień stają się blade, pojawia się szarozielona biegunka i kulawizna. Gruźlica wyniszcza organizm chorego zwierzęcia, które po pojawieniu się wymienionych objawów zazwyczaj pada. Gruźlica ptaków jest chorobą, której się nie leczy, a na rynku dostępne są profilaktyczne szczepionki podawane wraz z wodą do picia. Choroby pasożytnicze Kokcydioza jest chorobą pasożytniczą, która powoduje ogromne straty ekonomiczne w chowie drobiu. Zwierzęta zarażają się nią poprzez zjedzenie oocyst, które są aktywne w odpowiedniej temperaturze i przy odpowiednim poziomie wilgotności. Choroba zazwyczaj pojawia się na fermach o słabej wentylacji i zbyt dużej obsadzie. Pierwotniaki z rodzaju Eimeria są czynnikiem wywołującym chorobę. Kokcydioza powoduje słabsze przyrosty i wykorzystanie paszy oraz niewyrównane masy ciała niosek i obniżenie wydajności nieśnej. W przypadku zachorowań można zauważyć, że kury mają nastroszone pióra i zbijają się w grupy. Dodatkowo pojawia się biegunka, która czasami może być krwawa. Po kilku dniach od zainfekowania choroba, ptak zdrowieje samodzielnie lub pada. Wiele ferm drobiu stosuje programy profilaktyczne przeciwko kokcydiozie. Młodym nioskom podaje się kokcydiostatyki, które są zadawane w formie szczepionki. Swoje zastosowanie znajdują również naturalne preparaty ziołowe. Choroby wirusowe Wirusową chorobą kur jest rzekomy pomór drobiu, który powoduje dużą zachorowalność i śmiertelność na fermach oscylującą przeważnie w okolicach 100%. Rzekomy pomór drobiu jest chorobą zwalczaną z urzędu. Do organizmu wirus przedostaje się przez układ oddechowy i pokarmowy, a źródłem zakażenia są chore i padłe ptaki. Wydzielina z nosa i jamy ustnej oraz kału posiada największe stężenie zarazków, które są dalej roznoszone przez ptaki i trafiają do wody, paszy, sprzęt oraz odzież roboczą. Choroba atakuje przede wszystkim układ nerwowy - widoczne jest porażenie nóg i skrzydeł, drżenie mięśni oraz układ pokarmowego - zielonkawa biegunka. Apatia, osłabienie, senność, zapalenie spojówek i obrzęk głowy są objawami towarzyszącymi. Bioasekuracja jest kluczem w zapobieganiu rzekomego pomoru drobiu, podobnie jak stosowane na szeroką skalę szczepionki, które podawane są razem z wodą lub poprzez zanurzenie dzioba. Zakaźne zapalenie krtani i tchawicy to choroba kur, która atakuje układ oddechowy, przebiega z dużą zachorowalnością i zmienną śmiertelnością. Źródłem zakażenia w przypadku tej choroby są zainfekowane już zwierzęta. Charakterystycznymi objawami zakaźnego zapalenia krtani i tchawicy jest spadek produkcji jaj, która może spaść nawet o 60% ,zapalenie tchawicy oraz krwotoczne zapalenie błony śluzowej krtani. Atakowany jest także układ oddechowy - pojawia się wysięk z krtani, obrzęk oczodołów, ropne zapalenie spojówek, prychanie. Nie istnieje specyficzne leczenie dla zakaźnego zapalenia krtani. Środkiem zapobiegawczym może być natomiast dezynfekcja pomieszczeń i sprzętu, obniżenie stężenia amoniaku w powietrzu oraz dobra wentylacja. W miejscach zagrożonych wystąpieniem zakaźnego zapalenia krtani i tchawicy powinno się stosować profilaktyczne szczepienia drobiu. Syndrom spadku nieśności to choroba kur powodująca olbrzymie straty ekonomiczne na fermach produkujących jaja spożywcze, a źródłem występowania choroby jest drób wodny. Jeżeli chorobą zostaną zainfekowane kury nioski, ich nieśność zaczyna spadać, a jaja są zniekształcone i mają cienką skorupę o zmienionej pigmentacji. Czasami zdarza się też, że kury znoszą jaja całkowicie bez skorup. Dotychczas nie opracowano skutecznej metody leczenie tej choroby. Profilaktyka polega na zachowaniu zasad bioasekuracji i szczepieniu, które daje zwierzętom roczną odporność przed choroba. Hodowcy muszą także pamiętać, aby wybiegi dla zwierząt były odpowiednio zabezpieczone przed dostaniem się do nich dzikich ptaków. Influenza ptaków, czyli po prostu grypa groźna choroba wirusowa, atakująca wszystkie gatunki ptaków. Jeżeli choroba ma wysoce zjadliwą postać, podlega obowiązkowi zgłaszania i zwalczania z urzędu. Wirusy wnikają do organizmu poprzez układ pokarmowy oddechowy, a źródłem zakażenia są ptaki dotknięte już choroba. W skrajnych przypadkach zdarza się, że zwierzętom nie towarzyszą żadne objawy choroby. Zazwyczaj jednak widoczne są symptomy po stronie układu nerwowego - drżenie mięśni, nerwowe ruchy szyi oraz obrzęki głowy i szyi, zapalenie spojówek. Izolacja zwierząt zdrowych od chorych i stosowanie się do podstawowych zasad bioasekuracji jest najlepszą metodą zapobiegania chorobie. (rzw) TK

duża klatka na ptaki w zoo: CZAJKI: ptaki łąkowe z czubkiem na głowie: PAWIK: ptaki z barwnymi okami na ogonie: hawajki: drepanisy, ptaki wróblowate występujące tylko na Hawajach: awifaunistyka: dział ornitologii opisujący ptaki na określonym terenie: WRÓBLE: ptaki, na które robi (ustawia) się strachy

Drodzy zebrani, To jest temat, w którym znajdziesz odpowiedź na wskazówkę Chroniony ptak w Polsce z czubkiem na głowie dla gry Krzyżówki wyspy . Najpierw pojawił się Wyspa 9 Poziom 3 Hasło 3 i mogą być dostępne w ramach innych zagadek. Ta gra jest doskonała, jest bardzo dobrze zaprojektowana i kiedy ją sfinalizowaliśmy, dzielimy się wszystkimi odpowiedziami na temat tej gry. Więc o innych odpowiedziach z gry Krzyżówki wyspy, będą aktualne podczas gry. Odpowiedzi na wszystkie wskazówki będą dla Ciebie dostępne, a jeśli masz jakiś komentarz, chętnie go rozważę w przyszłych aktualizacjach. Odpowiedź to : DUDEK Pamiętaj, że zawsze będę wspominał główny temat gry : Krzyżówki wyspy Odpowiedzi, link do aktualnego poziomu : Wyspa 9 Poziom 3 Hasło 3 Krzyżówki wyspy i link do następnej wskazówki Krzyżówki wyspy Język Arystotelesa. oraz link do następnej wskazówki: możesz chcieć poznać treść pobliskich tematów, aby linki te poinformowały Cię o tym! Prosze podziel sie z nami swoja opinia. Zawsze są mile widziane. Czy zastanawiałeś się więc nad zostawieniem komentarza, poprawieniem błędu lub dodaniem dodatkowej wartości do tematu? Zamieniam się w słuch…. This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT

(zoologia leśna, ptaki), (łac. Galerida cristata, ang. Crested Lark) ptak z rodziny Alaudidae (skowronki), rzędu Passeriformes (wróblowe). Długość ciała 17-19 cm, masa ciała 37-55 g. Ubarwienie szare z ciemnym, obfitym plamkowaniem na wierzchu ciała i kreskowaną piersią. Na głowie spiczasty czubek, który ptak może też składać

Witam Serdecznie wszystkich na mojej Aukcji! Sprzedam trzy młode z 2017 roku do Rozpłodu! Gołąbki wywodzą się z gołębi Jan Aarden czystej krwi tej pięknej rasy. Oferowane młode to mocne inbredy na moje najlepsze Aardeny w rozpłodzie, i wyróżniają się kapitalną budową! Mocne skrzydło, plecy, ogonek w pióro, charakterystyczny dla topowych Aardenów czub na głowie oraz typowa brawa... Ojciec oferowanych gołąbków to czysty Jan Aarden-Eijerkamp "5020" z linii "De Vlekje", "Bart van 81", "Trovador", "Bonfire", "Smolarek", "Dolle" itp. Matka młodych "15783" to córka Podstawowej Pary Hodowlanej Jan Aarden-Eijerkamp NL210 X NL211! Super Rozpłodowa linia "De Vlekje", "Bart van 81", "Trovador", "Bonfire", "Smolarek", "Dolle" Do gołębi dołączam rodowód z pełnym pochodzeniem i z kartą własności. Oferowane ptaki są zdrowe i w bardzo dobrej kondycji! Zdjęcie 1, 2, 3 oferowane gołębie młode gołębie 4287, 4288, 4271. Zdjęcia 4 ,5 rodzice oferowanych gołębi. Zdjęcia 6, 7, 8, 9, 10 Dziadkowie oferowanych gołębi i rodowody! Więcej informacji na tel: 536 850 363 Polecam i zachęcam do zakupu!Serdecznie zapraszam na moje inne aukcje!

kPJSVh.

98qbbmss89.pages.dev/23

98qbbmss89.pages.dev/86

98qbbmss89.pages.dev/35

98qbbmss89.pages.dev/225

98qbbmss89.pages.dev/307

98qbbmss89.pages.dev/95

98qbbmss89.pages.dev/38

98qbbmss89.pages.dev/20

98qbbmss89.pages.dev/368

ptaki z czubami na głowie